زخم های مقاوم به درمان، مانند زخم بستر بار بزرگی بر سیستم درمانی و مهمتر از آن بر بیمار تحمیل می کنند. ترمیم زخم پروسه ای پیچیده است که در سطح سلولی و مولکولی در پاسخ به جراحت ایجاد شده و کاملا به در دسترس بودن سوبستراهای(پیش ماده) تغذیه ای وابسته می باشد.
روند ترمیم زخم به دنبال آسیب بافتی، با تشکیل لخته فیبرینی آغاز می شود. لخته فیبرینی به عنوان محافظی برای بافتهای زیرین عمل کرده، ماتریکسی به وجود می آورد که علاوه بر تسهیل حرکت سلولها، به عنوان منبعی برای فاکتورهای رشد و سیتوکین ها عمل می کند. فاکتورهای رشد، انقباض زخم و فرآیند آنژیوژنز (رگزایی) را آغاز می کنند. فاکتور رشد مشتق از پلاکت (PDGF) و فاکتور رشد بافتی (TGF) رها شده از پلاکت ها به عنوان عامل کموتاکسی مثبت عمل کرده و نوتروفیل و منوسیت/ماکروفاژها را به سمت محل جراحت جذب میکنند. منوسیت ها در بافت های ملتهب به ماکروفاژ تبدیل شده و مسئول فاگوسیتوز نوتروفیل های مرده، بافت های آسیب دیده و میکروارگانیسم ها می باشند. همچنین ماکروفاژها در ایجاد پاسخ های طولانی مدت جهت ترمیم بافت مانند رها کردن سیتوکینها و فاکتورهای رشد به منظور تقویت پاسخ ایمنی و آغاز فاز پرولیفراتیو بهبود زخم، نقش مهمی ایفا میکنند. آنژیوژنز به بازسازی مجدد عروق آسیب دیده، حفظ جریان خون و تامین اکسیژن مورد نیاز بافت منجر می شود.۷ روز بعد از جراحت لخته فیبرینی با فیبروبلاست ها جایگزین می شود که ماتریکسی غنی از کلاژن را سنتز می کند، بخشی از فیبروبلاست ها نیز به داخل میوفیبروبلاست ها رفته و مشابه ماهیچه صاف باعث انقباض و بسته شدن زخم می شود.
بر طبق مطالعات انجام شده مکمل یاری با اسید آمینه های آرژنین، گلوتامین و HMB که متابولیت اسید آمینه لوسین می باشد اثرات مثبتی بر استحکام زخم و ترمیم آن دارد.
نقد و بررسیها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.