مواد موثره:
فلاونولیگنان های سیلیمارین شامل سیلیبین (سیلی بینین)، سیلیکریستین و سیلیدیانین، فلاونوییدها (آپی ژنین و …)، و اسیدهای چرب

مکانیسم اثر:
سیلیمارین با تغییر غشا دیواره خارجی سلول‌های کبد موجب بلوکه کردن محل های اتصال سموم کبدی و در نتیجه ممانعت از ورود آنها به داخل سلول می گردد. سیلیکریستین و سیلیبینین اثرات تحریکی قابل ملاحظه ای بر روی سرعت تکثیر و بیوسنتز پروتئین و DNA نشان داده اند. سیلیمارین با تحریک RNA Polymerase I در هسته سلول های هپاتوسیت منجر به افزایش سنتز پروتئین ریبوزومال و در نتیجه افزایش توانایی بازسازی کبد و تشکیل هپاتوسیت های جدید می گردد. همچنین می توان اثر محافظت کنندگی سیلیمارین از سلول های کبد را به خاصیت آنتی اکسیدانی آن نسبت داد. سیلیمارین باعث از بین بردن رادیکال های آزاد و افزایش غلظت داخل سلولی گلوتاتیون (ماده مورد نیاز جهت مسمومیت زدایی در سلول‌های کبد) می‌گردد.